Publikuar më 31. 08. 2021
Një amerikan në basketbollin ballkanik, nuk është asnjëherë siç mund të mendohet. Pas një eksperience të jashtëzakonshme me shumë sfida, këtë e them me siguri.
Imagjinoni, në ekipin tim të parë kur u aktivizova në Malin e Zi, nuk kishte makinë larëse, më duhej ti laja të gjitha rrobat në dush me sapun. Këtë nuk e kisha imagjinuar asnjëherë.
Gjithsesi, ky ishte fat, sepse sfida të tilla dhe të tjera më pas ndikuan në përshtatjen time.
Nga ne, basketbollistët amerikanë, pritet që të luajmë një rol më shumë sesa të jemi thjesht një yll në ekip. Shumica e basketbollistëve amerikanë nuk e kuptojnë se vlera e tyre për ekipet e huaja është më shumë sesa shënimi i një koshi.
Gjithsesi, sot
mund të isha dhe një anonim në rrugët e errëta të drogës dhe bandave,
ashtu sikurse zgjodhën bashkëmoshatarët e mi.
Historia ime është e mbushur me fat, por edhe me momente vendosmërie që kanë përcaktuar shumë rrugën time të mëvonshme.
Isha tetë vjeç kur babai më prezantoi me basketbollin. Ai nuk kishte luajtur asnjëherë, por ishte një tifoz i Lakers. Idhulli i tij ishte Magic Johnson. Kur nisa të luaj basket, Koby Bryant po shkëlqente. Në kohën e tij kishte një energji të madhe në qytetin e Los Angeles. Bashkimi i Kobe me Shaquille O'Neal tek Lakers u bë shkak eksitimi për të ndjekur basketbollin. Vetëm shikimi në televizor i tyre më bëri ta doja shumë atë lojë.
Provoja lëvizjet që superstarët e Lakers bënin në fushë. Isha i fiksuar pas tyre.
Por
në karakter isha djalë i vështirë dhe mbipeshë. Atletikisht isha nën
mesatare dhe problemet e përshtatjes me shoqërinë ishin të mëdha.
Basketbolli papritur u bë një terapi e duhur në momentin e duhur për
mua. Gjykata ishte vendi që vizitoja më shpesh në atë kohë. Moshatarët
më ngacmonin në shkollë, rrjedhimisht ata dyer u bënë një hapësirë e
sigurt.
Nëna ime punonte me orar të plotë dhe nuk
kisha mundësi të shkoja në shtëpi pas shkollës sepse ishte shumë larg.
Kështu nisa ta shfrytëzoj të gjithë kohën e lirë duke luajtur
basketboll. Ndonjëherë luaja me moshatarët, por më shpesh vetëm. Kjo
lojë u bë një varësi. Fusha e basketbollit ishte vendi ku mund të shkoja
i qetë dhe ku askush nuk më gjykonte. Fillimisht motivi im ishte të
gjeja qetësi në mendjen time dhe të shpëtoja nga negativiteti që
rrethonte jetën time. Fëmijëria nuk ishte e lehtë.
Nuk
isha i shkëlqyer në shkollë, por as një vrapues i shpejtë. Por
gradualisht mendimet e moshatarëve për mua nuk kishin më rëndësi.
Kërkova respekt nga ata dhe këtë nisa ta kërkoj në fushën e lojës. "Nëse
luaj basket më mirë se ju, atëherë fjalët e juaja nuk do më lëndojnë
aspak". Me kalimin e kohës, ky prizëm terapeutik u shndërrua në një
prizëm konkurrimi. I injorova të gjitha sportet e tjera kur pashë se
kisha një prirje për basketbollin. Thjesht ula kokën dhe u angazhova me
gjithë energjinë që kisha. Pashë në një moshë të re vlerën e punës së
palodhur.
Përpara meje kisha dy tablo. Tek njëra ishin
bashkëmoshatarët e mi, të cilët u futën në rrugën e drogës dhe bandave,
ndërsa nga ana tjetër ishte tabloja që kisha zgjedhur, basketbolli. Ky
sport më shpëtoi nga rreziqet e botës së jashtme. Kisha një shans për të
rënë në tablon e parë, por basketbolli nuk më lëshoi të bija poshtë. Më
kapi herët dhe nuk më lëshoi më. Për këtë do i jem mirënjohës
përgjithmonë.
Nuk kam qenë kurrë një nga lojtarët më të gjatë, por gjithmonë një nga më atletikët. Ajo që më shërbeu në moshë të re ishte fakti që nuk kisha fizikun e duhur ku të mbështetesha për tu bërë efektiv. Kështu që nuk kisha zgjidhje tjetër veçse të zhvilloja aftësi teknike. Kjo më shërbeu më vonë në karrierën e basketbollit profesionist.
Kur u rrita në trup dhe
zhvillova cilësitë fizike, teknika u fut në shërbim. Duhej të isha një
driblues i mirë sepse vrapimi i shpejtë në një vijë direkte ishte i
pamundur. Kufizimet fizike ishin një bekim i maskuar, sepse nga ana
tjetër zhvillova aftësi të tjera, ato teknike.
Pas universitetit, punova dy vite në një zyrë në New York City për çështjet e drejtësisë sociale. Ishte një përvojë e bukur, por u ndjeva i humbur pa basketbollin në jetën time. Vendosa të shkoj në një provë në Las Vegas duke konkuruar me 60 basketbollistë të tjerë profesionistë shpresëdhënës. Të gjithë po konkurronim për një punë para skautëve dhe menaxherëve që të kishim një shans. Pata vërtet fat kur një ekip nga Mali i Zi më dha një shans në moshën 25-vjeçare. Ata kishin një investitor të ri amerikan, i cili besonte në aftësitë e mia dhe më dha mundësinë e jetës.
Kampionati
ishte shumë sfiduese dhe buxheti i vogël. Por isha me fat sepse do të
luaja kundër konkurrencës më të mirë dhe do kisha mundësi ekspozimi për
të ardhmen. U bëra një lidër i pikëve të shëbuara në ligë duke
surprizuar këdo. Por sfidat financiare të klubit kishin ndikuar tek unë
që të mos merrja një pagë për gati katër muaj! Mora vendimin për ta lënë
klubin edhe pse nuk kisha një skuadër të gatshme për të nënshkruar me
të. Në sfond më erdhi një mundësi e papritur nga Kosova nga ekipi i
Prizrenit. 
Te
Bashkimi mbërrita në janar. Në Prizren po binte borë kur zbrita nga
autobusi, një ndryshim i madh atmisferik nga vendi ku luaja në Mal të
Zi. Këtu takova për herë të parë Endrit Hysenagollin, i cili do të bëhej
shoku im i ardhshëm i skuadrës në Tiranë. Presioni i basketbollit të
Kosovës ishte dukshëm më i madh se i ekipit në Mal të Zi. Më Bashkimin
ishte ndryshe, sepse këtu luhej për trofe. Trajneri ishte Petar Mijovic,
Stërvitjet më dhanë një ndjesi ndryshe sesa më parë. Kolegët më lanë të
kuptoja se nuk kanë nuk kishin interes të jenë shokët e mi. Ata ma bënë
të qartë që në fillim se nuk ishin atje për të mëmbajtur dorën.
Përshtatje u bë shumë e vështirë, por mësova shumë. Më pas karriera
vijoi në tek Tirana, Teuta, Kumanova etj. 
Kur
u bëra pjesë e Goga Basket, sezoni u ndërpre papritur si pasojë e
Covid. Më kontaktuan nga Golden Eagle Ylli. Nuk kisha kohë të mendoja.
Ata më morën në mes të natës nga Durrësi ku isha vendosur të luaja
para-COVID me Goga Basket. Më parë kisha fituar një kampionat me Gogën.
Ishte një ribashkim me klubin e vjetër. Por pastaj gjithçka ndryshoi.
Ylli ishte një përvojë e vështirë sepse mora një dëmtim të kyçit të
këmbës që më bëri të humbas gati dy muaj. Në basketboll është një kohë e
gjatë, dhe klubi ishte gati të mos paguante pagën që më kishte borxh.
Kam luajtur mirë para lëndimit, por dëmtimi ishte një shije vërtetë
fatkeqe. Meqenëse kisha një kontratë me Gogën (ata më lejuan të shkoja
tek Ylli me huazim) më kërkohej të kthehesha sepse do fillonte sërish
kampionati. Isha i lumtur që u ktheva në një ekip që kishte krahët hapur
për mua, sepse këtu kisha kultivuar respekt, e cila më vonë do të
shpërblehej dhe me diçka shumë të madhe.
Isha
shumë i emocionuar për mundësinë që mu dha që të përfaqësoja Shqipërinë
si trajner në ekipin kombëtar U20. Sidomos si një i huaj pa lidhje të
drejtpërdrejtë familjare me Shqipërinë, u kthye në një moment krenarie.
Mundësia pasqyroi punën që kisha bërë si lojtar dhe respektin që kisha
krijuar këtu. Tani si trajner, e dija që duhej të angazhoja gjithë
energjinë time për të ndihmuar lojtarët në ekip me një kapacitet tjetër
nga sa isha mësuar, për të rritur potencialin e tyre në kohën e shkurtër
që kishim së bashku. Doja të dëshmoja vlerën time dhe besimin që më
ishte dhënë nga trajneri dhe federata. Ishte një nder dhe përvojë e
jashtëzakonshme që do ta mbaj me vete për pjesën tjetër të jetës sime.
Kam zhvilluar marrëdhënie të ngushta me të gjithë lojtarët dhe dy
trajnerët e tjerë, Glen Prodani dhe Eni Llazani. Kam mësuar shumë dhe
ishte një moment që më ka bërë të uritur për të bërë më shumë në të
ardhmen. 
Jam
i apasionuar pas mësimit të basketbollit tek të rinjtë. Besoj se
Shqipëria ka një shans për të bërë një kërcim të madh në sport në vitet
në vazhdim. Mendimi im është që së pari të ndihmohen të rinjtë, në
mënyrë që ata të bien në dashuri me sportin. Kjo duhet të ndodhë duke u
treguar atyre se sa argëtues është dhe duke u dhënë atyre mundësi për tu
stërvitur dhe luajtur. Qëllimi kryesor në një moshë të re është që
fëmijët të argëtohen, dhe ngadalë t'i zhvillojnë aftësitë e tyre pasi të
shohin se sa i mrekullueshëm është sporti. Shqipëria duhet të ketë
vizionin e duhur për të ardhmen për të konkurruar edhe me futbollin si
një sport kryesor në preferencën e të rinjve. Tani për tani disa nga
fëmijët me potencialin më të madh në Shqipëri zgjedhin sporte të tjera,
sepse ka pak për t'u ofruar atyre në mënyrë strukturore nga ana e
basketbollit. Nevojiten trajnerë dhe gjithashtu kemi nevojë për një
zhvendosje kulturore nga ana e medias për të treguar më shumë basketboll
në televizion dhe për t'u treguar atyre diçka ndryshe si prsh mënyrën
sesi luan dhe si bëhet basketbollist një fëmijë.
Basketbolli
ka qenë një mjet për të eksploroj pjesë të botës që nuk do t’i kisha
kurrë nëse do të punoja në një punë zyre në Shtetet e Bashkuara. Më ka
hapur sytë ndaj kulturave të reja dhe ka formuar jetën time në mënyra që
nuk mund t’i imagjinoja. Jam me fat që jam njohur me kulturën e bukur
të Shqipërisë dhe besoj vërtet në të ardhmen e basketbollit këtu. Jam
angazhuar shumë për të ndihmuar udhëheqësit e së nesërmes të jenë të
përgatitur për të mbajtur pishtarin kur të vijë koha e tyre për të
udhëhequr rrugën. Por suksesi nuk vjen pa iniciativa strukturore, si dhe
investime për zhvillim. Shpresoj të ndihmoj në ndërtimin e këtij
zhvillimi në vitet në vijim, sepse ia kam borxh një vendi që më ka dhënë
shumë. Shqipëria është një vend që nuk është perfekt, por ka bukuri në
luftë.
Nga
Griffin Ramme
(basketbollist)
Ekskluzive vetëm nga www.talentisportiv.com
Kujdes!
Kopjimi dhe publikimi i detajeve të artikullit
si informacion, është rreptësisht i ndaluar !
